Η μετακίνηση του Μαρκ Μαρκέζ στη Ducati (έστω και στην δορυφορική Gresini) μετά από 11 χρόνια στη Honda ακολουθεί τις αντίστοιχες ηχηρές μεταγραφές των τεσσάρων αποκαλούμενων “εξωγήινων” του MotoGP τα τελευταία 20 χρόνια.
Στην σημερινή πολυπρόσωπη μάχη του MotoGP δεν υπάρχουν “εξωγήινοι” αναβάτες, όπως αποκαλούνταν τις πρώτες δύο δεκαετίες αυτού του αιώνα οι Βαλεντίνο Ρόσι, Κέισι Στόνερ, Χόρχε Λορένθο και Μαρκ Μαρκέζ. Αναβάτες που έμοιαζαν να έχουν εξωγήινο χάρισμα σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους.
Στο πέρασμα των χρόνων, και οι τέσσερις πια “εξωγήινοι” αποφάσισαν να κάνουν ηχηρές μεταγραφές μεταξύ των εργοστασιακών ομάδων του MotoGP, αφήνοντας τις ομάδες με τις οποίες πρωτοδοξάστηκαν και με τις οποίες εν πολλοίς συνύφαναν τους θρύλους τους. Όλοι τους πέρασαν από τη Honda, και όλοι τους πια πέρασαν και από τη Ducati.
Πέραν, λοιπόν, της μετακίνησης φέτος του Μαρκέζ από τη Honda στη Gresini Ducati, οι παρακάτω είναι οι πέντε πιο ηχηρές μεταγραφές του MotoGP που προηγήθηκαν στο ένα τέταρτο του αιώνα που σιγά, σιγά αφήνουμε πίσω μας:
2004: Ο Βαλεντίνο Ρόσι στη Yamaha
Ο “γιατρός” άφησε την κυρίαρχη Honda για το όραμα της αναβίωσης της Yamaha στην κορυφή του κόσμου των μοτοσικλετών το 2004. Πήρε τη M1 που δεν είχε κερδίσει το 2003 και κατέκτησε την πρώτη της νίκη αμέσως, στο εναρκτήριο GP στο Βέλκομ της Νότιας Αφρικής.
Ο Βαλεντίνο μεταμόρφωσε τη Yamaha ανεβάζοντάς την σε πρωτόγνωρα επίπεδα κυριαρχίας τα επόμενα χρόνια, και σε αυτό συνέβαλλε ότι έφερε μαζί του από τη Honda τον εμβληματικό του μηχανικό Τζέρεμι Μπέρτζες, καθώς και ότι η ιαπωνική εταιρεία επένδυσε βαρέως στη Μ1 του Μασάο Φουρουσάβα, και ειδικά στο νέο τετρακύλινδρο μοτέρ μεταβλητού χρονισμού.
2011: Ο Κέισι Στόνερ στη Honda
Το όνομα του Κέισι Στόνερ ήταν συνυφασμένο με της Ducati στην κορυφή του MotoGP. Φαινομενικό ταλέντο στα ξεκινήματά του, πήρε τη μεταγραφή στη Μπολόγια μόλις στο δεύτερο χρόνο του στην κορυφαία κατηγορία και αμέσως κέρδισε τους τρεις από τους τέσσερις πρώτους του αγώνες με τη Desmosedici των 800cc. Κατέκτησε τον τίτλο του 2007 κυριαρχικά, την ώρα που κανένας άλλος αναβάτης δεν έδειχνε ικανός να δαμάσει πλήρως την ιταλική μοτοσικλέτα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η πτώση της απόδοσης των επόμενων Ducati και του ίδιου του Στόνερ με μια σειρά τραυματισμών έφερε τα πρώτα ραγίσματα στη σχέση τους, και όταν ο πρώην διευθυντής της Ducati Λίβιο Σούπο έφυγε για τη Honda, ο Αυστραλός τον ακολούθησε. Το ρίσκο απέδωσε πανηγυρικά, καθώς ο Κέισι προσαρμόστηκε άμεσα στη Honda RC212V και κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2011.
2011: Ο Βαλεντίνο Ρόσι στη Ducati
Μετά από την εποχή της δόξας του στη Yamaha, ο “γιατρός” έκανε αυτό που εκείνη την εποχή έμοιαζε απίστευτο: το βήμα προς τη Ducati. Ο σκοπός του Ρόσι με αυτή την απόφαση ήταν να φτιάξει ένα όμορφο ιταλικό παραμύθι καθώς όδευε προς τη δύση της καριέρας του. Βεβαίως, είχε προηγηθεί το γεγονός ότι ο Χόρχε Λορένθο είχε καταφέρει να κλέψει λίγη από τη λάμψη του Ιταλού στη Yamaha, καθώς ο ίδιος ο Ρόσι έχασε την κεκτημένη του ταχύτητα τη σεζόν που προηγήθηκε λόγω τραυματισμού.
Έτσι, όταν η θέση στη Ducati απελευθερώθηκε από τον Στόνερ, που επέλεξε τη μετακίνηση στο HRC, ο Ρόσι είδε την ευκαιρία μιας καινούριας και παθιασμένης, ιταλιάνικης πρόκλησης στην καριέρα του. Ατυχώς για τον ίδιο, τα πράγματα δεν έμελλε να εξελιχθούν όπως τα ονειρευόταν: διαπίστωσε από την πρώτη στιγμή ότι είχε στα χέρια του μια πολύ δύσκολη μοτοσικλέτα, εξαιτίας του πειραματικού της τότε ανθρακονημάτινου πλαισίου με τον κινητήρα ως φέρον στοιχείο του. Εξαιτίας αυτών, ο “Βάλε” δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να βγάλει στην επιφάνεια την ταχύτητά του με τη Ducati. Μετά από ένα μόνο βάθρο την πρώτη σεζόν και δύο τη δεύτερη, γύρισε στη Yamaha.
2017: Ο Λορένθο στη Ducati
Την ίδια τύχη με τον Ρόσι έμελλε να έχει μισή δεκαετία αργότερα και ο Χόρχε Λορένθο. Στον Ισπανό η Ducati είδε έναν από τους τέσσερις “εξωγήινους” που θα την έκαναν και πάλι πρωταθλήτρια, και στην εταιρεία της Μπολόνια ο Ισπανός τον αδιαμφισβήτητο ρόλο του ηγέτη ενός εργοστασίου και ένα παχυλό, φυσικά, συμβόλαιο.
Όμως, ο Χόρχε πάσχιζε να προσαρμοστεί στη Desmosedici, σε βαθμό που του ζητήθηκε ακόμα και να βοηθά τον Αντρέα Ντοβιτσιόζο για τη μάχη του τίτλου. Ο Ισπανός και οι Ιταλοί μηχανικοί έκαναν μια σειρά από αλλαγές στη μοτοσικλέτα, ακόμα και εργονομικές αλλάζοντας το σχεδιασμό της, αλλά η συνεργασία ποτέ δεν απέδωσε τους προσδοκώμενους καρπούς, και μοιραία -λόγω και του μεγάλου συμβολαίου- χάλασε. Ωστόσο, πολλή από τη δουλειά που έγινε τότε οδήγησε, αναμφίβολα, στη δημιουργία των κυρίαρχων Ducati των τελευταίων ετών.
2019: Ο Χόρχε Λορένθο στη Honda
Κι αυτό μας φέρνει στην επόμενη κίνηση του Λορένθο, στο τρίτο μεγάλο εργοστάσιο με το οποίο συμμετείχε στο MotoGP. Όμως, παρότι συνόδευε την ηχηρή του αυτή μεταγραφή με τις ελπίδες να ξαναγίνει πρωταγωνιστής του σπορ, η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική με ό,τι είχε συνηθίζει: βρέθηκε στο διπλανό γκαράζ με τον Μαρκ Μαρκέζ.
Ο Χόρχε πήγε στη Honda μετά από μια σειρά τραυματισμών με τη Ducati το 2018, με επιπλέον βρήκε στο HRC μια RC213V που δεν έμοιαζε να ταιριάζει καθόλου στο οδηγικό του στιλ. Παρόλα αυτά δουλεύοντας σκληρά το πρώτο μισό της σεζόν του 2019 άρχισε να σημειώνει πρόοδο – ώσπου τον προσγείωσαν απότομα δύο οδυνηρά ατυχήματα, στις δοκιμές της Βαρκελώνης και μετά στο Άσεν. Το δεύτερο ήταν και εκείνο που τον διευκόλυνε να πάρει την απόφαση της αποχώρησης από το MotoGP.
ΠΗΓΗ: SPORT24