Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά, φτάνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν στην Ευρωλίγκα και έχοντας κάνει ως Παναθηναϊκός μια μεγάλη προσπάθεια να επιστρέψουμε στα υψηλότερα σκαλοπάτια, γίναμε μάρτυρες μιας «καταδρομικής επιχείρησης» βγαλμένης από τις αλήστου μνήμης «σφαγές» που έχουμε υποστεί επί ημερών του Τζόρντι Μπερτομέου.
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι τα όσα τραγικά συμβαίνουν ανά τον κόσμο και μας θλίβουν όλους (σε Ρωσία, Ουκρανία, Παλαιστίνη και Ισραήλ) μπορούν να επηρεάσουν το επαγγελματικό μπάσκετ.
Δυστυχώς, όμως, τα χθεσινά κραυγαλέα λάθη, δεν μας επιτρέπουν να σκεφτούμε άλλον λόγο.
Ο χώρος του αθλητισμού δεν πρέπει επουδενί να χρησιμοποιείται για την επούλωση πληγών και καταστάσεων που περνούν οι λαοί και είναι δεδομένο πως το μπάσκετ πρέπει πάντα να μένει μακριά από όλα αυτά.
Ο Παναθηναϊκός έχει αποδείξει, όχι μόνο φέτος αλλά και ιστορικά, το πόσο αγαπάει το μπάσκετ και λειτουργεί με γνώμονα την πρόοδο του αθλήματος. Όπως επίσης έχει αποδείξει ότι, όταν παίζουν με τον ιδρώτα των αθλητών του, με τα συναισθήματα των εκατομμυρίων φιλάθλων του, με τα χρήματα που επενδύει και με την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει, σηκώνεται, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και πολεμάει μέχρι τέλους, ώστε να δικαιωθεί μην υπολογίζοντας συνέπειες.
Ο Παναθηναϊκός έχει 116 χρόνια ιστορίας, μεγαλύτερη ίσως και από κάποια κράτη. Δείξτε επιτέλους τον απαιτούμενο σεβασμό και σταματήστε να υποτιμάτε το προϊόν.