Η ομάδα – όνειρο για δυόμιση περιόδους έδωσε τη θέση της σε εκείνη της χαλαρότητας από το 25′ κι έπειτα, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός AKTOR να γνωρίσει μια επώδυνη (στον τρόπο που ήρθε) ήττα. Αυτό που ακολουθεί στη Βαλένθια μπορεί όμως να… αποκαταστήσει την τάξη. Γράφει ο Αλέξανδρος Τρίγκας.‘
Η ιστορία είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά για δυόμιση περιόδους στη Βιτόρια. Ή, αν προτιμάτε, για κάτι λιγότερο από σαράντα λεπτά, χάρη στη μεγάλη εμφάνιση του Κέντρικ Ναν και τα τρίποντα του Κώστα Σλούκα. Αυτή τη φορά όμως, ο Παναθηναϊκός AKTOR από θύτης (στο Μονακό) έγινε θύμα (στη Βιτόρια) κι έχασε ένα παιχνίδι που ήταν δικό του, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια.
Το +17 (31-48 στο 25′) έκανε φτερά. Φρόντισε κι ο ίδιος βέβαια να δώσει την αφορμή που έψαχνε η Μπασκόνια για να ανασάνει και να πιστέψει στο -μέχρις εκείνο το σημείο- θαύμα. Η κυνικότητα στην άμυνα και τα χέρια (είχαν δημιουργήσει ένα δάσος στο μισό γήπεδο) έδωσαν τη θέση τους στη χαλαρότητα. Γι αυτό κιόλας, η Μπασκόνια βρήκε περιφερειακά σουτ με προϋποθέσεις, που απαγορεύονταν ως ένα σημείο.
Δεν είναι περίεργο το 25% που είχε η Μπασκόνια στο τρίποντο μέχρι το 30′ (ή 5/20, αν προτιμάτε). Ήταν απολύτως φυσιολογικό κι οφειλόταν στο είδος των σουτ που βρήκε η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Πάνω σε άμυνα, με χέρι στην μπάλα, υπό κακές προϋποθέσεις.
Από το πουθενά όμως, έδωσε ανοιχτά σουτ στον Βάνια Μαρίνκοβιτς με αποτέλεσμα η Fernando Buesa Arena να ανάψει την σπίθα και αυτή να μετατραπεί σε φωτιά στη συνέχεια χάρη στα κατορθώματα του Τσίμα Μονέκε. Για να γράψει τον επίλογο ο Κόντι Μίλερ-ΜακΙντάιρ σχεδόν με την εκπνοή.
Ο καλύτερος της χρονιάς
Αν κόψουμε (sic) το παιχνίδι σε δύο κομμάτια (από το 1′ μέχρι το 25′ κι από το 25′ μέχρι το 40′), τότε δίχως αμφιβολία ο Παναθηναϊκός AKTOR του πρώτου ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει φέτος. Τουλάχιστον στο πίσω μέρος του παρκέ, εκεί όπου μετέτρεψε την Μπασκόνια των 80+ πόντων ανά αγώνα σε ένα προβληματικό επιθετικό σύνολο.
Το “26” που καταγράφηκε ως παθητικός στο ημίχρονο ήταν αποτέλεσμα της ενέργειας και της κυνικότητας που είχαν οι πράσινοι (τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών) σε ένα διάστημα, όπου -εκτός όλων των άλλων- χρειάστηκε να διαχειριστούν την φθορά των βασικών ψηλών τους (Ντίνος Μήτογλου, Ματιάς Λεσόρ) με φάουλ.
Επί της ουσίας, η παρουσία του Κώστα Αντετοκούνμπο (υποδειγματική εμφάνιση από τον πάγκο με μοναδικό ψεγάδι, γι ακόμη μια φορά, τις χαμένες βολές) έδωσε στον Εργκίν Αταμάν αυτό που χρειαζόταν για να κερδίσει χρόνο. Εν αντιθέσει με ό,τι έκαναν δηλαδή ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και ο Όλεγκ Μπαλτσερόφσκι, που δεν έδωσαν κάτι ουσιαστικό.
Από το πουθενά όμως, έδωσε ανοιχτά σουτ στον Βάνια Μαρίνκοβιτς με αποτέλεσμα η Fernando Buesa Arena να ανάψει την σπίθα και αυτή να μετατραπεί σε φωτιά στη συνέχεια χάρη στα κατορθώματα του Τσίμα Μονέκε. Για να γράψει τον επίλογο ο Κόντι Μίλερ-ΜακΙντάιρ σχεδόν με την εκπνοή.
Ο καλύτερος της χρονιάς
Αν κόψουμε (sic) το παιχνίδι σε δύο κομμάτια (από το 1′ μέχρι το 25′ κι από το 25′ μέχρι το 40′), τότε δίχως αμφιβολία ο Παναθηναϊκός AKTOR του πρώτου ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει φέτος. Τουλάχιστον στο πίσω μέρος του παρκέ, εκεί όπου μετέτρεψε την Μπασκόνια των 80+ πόντων ανά αγώνα σε ένα προβληματικό επιθετικό σύνολο.
Το “26” που καταγράφηκε ως παθητικός στο ημίχρονο ήταν αποτέλεσμα της ενέργειας και της κυνικότητας που είχαν οι πράσινοι (τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών) σε ένα διάστημα, όπου -εκτός όλων των άλλων- χρειάστηκε να διαχειριστούν την φθορά των βασικών ψηλών τους (Ντίνος Μήτογλου, Ματιάς Λεσόρ) με φάουλ.
Επί της ουσίας, η παρουσία του Κώστα Αντετοκούνμπο (υποδειγματική εμφάνιση από τον πάγκο με μοναδικό ψεγάδι, γι ακόμη μια φορά, τις χαμένες βολές) έδωσε στον Εργκίν Αταμάν αυτό που χρειαζόταν για να κερδίσει χρόνο. Εν αντιθέσει με ό,τι έκαναν δηλαδή ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και ο Όλεγκ Μπαλτσερόφσκι, που δεν έδωσαν κάτι ουσιαστικό.
Πηγη:SPORT24